Sebebi bende gizli, kederliyim bugünlerde... Suçsuzluk psikolojisi olsa gerek; kendimde arıyorum hatayı! Aklıma geliyor gözleri, aklıma geliyor nefesi, aklıma geliyor beni özleyince döktüğü gözyaşları. Artık hakkımda gelmese de olur diyormuş... Gitmesem de olur... Hani diyorya bir şarkıda; artık onun HİÇBİRŞEYİYİM...



Tam alışmaya başlamışken yokluğuna, çevremden meraklı sorular bana hatırlatıyor. Tam yeni yeni atlatıyorken, yeniden gülümsemeye başlarken, gizli yağmurlar, içimde gizli fırtınalara sebep oluyorlar... Tanrıyla yeniden barıştığımı düşünürken, isyan etmeme neden olan anlamsız sorular. Diyorumya, suçsuzluk psikolojisi; soruyorum kendime "Çok mu sevdin" diye...

Eskiden ezgilerdi dikkatimi çeken, farkettimki, şarkıların sözleri de varmış! Mecbur değil elbet eskisi gibi olmaya. Değişmeyen bir o var sanırdım, herkes bir gün değişirmiş, anladım...

Parlak, ışıl ışıl gözleri, yürekten gülümsemesi... Ellerimi tutunca ellerinin terlemesi, içimin titremesi... Sesimi duyduğu an heyecanlanması... Hepsi nasıl olur da geride kalır... Hepsi nasıl hüzünlü bir hatıra olarak kalırki?

Herşeyim derdi. Derdimi dinlerdi. Yaramı sarardı. Gözyaşımı silerdi. Gülümserdik birlikte. Hayal kurardık elbette. Hepsi gerçekleşecek gibi heyecanla anlatırdı. Hepsi; "Ben değiştim" demesiyle biter mi? Artık sevmiyorum... Bu kadar basit işte... Ne denilebilir ki... Artık sevmeyene sorulan en saçma soruydu "Niçin!?"

Çaresizim bu günlerde. Sebebi bende gizli, kederliyim bu günlerde...